O instytucji

Szkoła Podstawowa w Oleśnikach powstała w 1935r., wybudowali ja mieszkańcy wsi na wzgórzu zwanym cmentarzyskiem (na tym placu zostały pochowane ofiary epidemii z 1720r.) Inicjatorem budowy był nauczyciel Adam Owczarz. Z jego inicjatywy, przy zaangażowaniu mieszkańców wsi, powstał Komitet Budowy Szkoły, w skład którego weszli: inspektor szkolny Jan Lachnik jako przewodniczący, właściciel majątku Karol Stokowski, opiekun szkolny Paweł Ciepłowski i wielu innych mieszkańców wsi. 13 lipca 1930 r. wyznaczono plac pod budowę szkoły. Budowę rozpoczęto w 1932 r. Pomimo licznych kłopotów w dniu 8 sierpnia 1933 r. nastąpiło uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego. Miejscowa ludność składała dobrowolne datki pieniężne i ofiarnie służyła robocizną. Znaczną pomoc okazał właściciel majątku - Karol Stokowski. 13 października 1935 r. odbyło się uroczyste poświęcenie i oddanie do użytku budynku szkolnego. Dzieci z Oleśnik otrzymały nowoczesną na owe czasy szkołę. Wcześniej nauka odbywała się w prywatnych domach. W 1916 r. dzięki staraniom Antoniny Żukowskiej utworzono szkółkę - ochronkę, w której pani Żukowska uczyła pisania, czytania i religii. Rok później z inicjatywy Pawła Ciepłowskiego powstała jednoklasowa szkoła państwowa, w której uczyła Jadwiga Landman. Lekcje odbywały się w domach prywatnych, w trudnych warunkach. Po roku szkoła liczyła trzy oddziały, do których uczęszczało 89 dzieci. Po II wojnie światowej, w unowocześnienie budynku szkolnego, duży wkład wniosła jego wieloletnia dyrektorka - Maria Moniowa. Wyremontowano wnętrze szkoły, jak również elewację zewnętrzną. Piękny na całą okolicę budynek szkolny okazał się w latach 80-tych niewystarczający i mało funkcjonalny Z dniem 1 września 1984 r. dyrektorem szkoły został nauczyciel - Jan Więcławek. Rozpoczęto wtedy przygotowania do rozbudowy szkoły. Prace ukończono 30 sierpnia 1992 r. W tym dniu nastąpiło uroczyste poświecenie i oddanie do użytku dobudowanej części. Dnia 22 kwietnia 1994 roku odbyło się uroczyste nadanie imienia szkole. Dzięki Panu Wójtowi Gminy Trawniki Jerzemu Szpakowskiemu oraz pani dyrektor Bernardzie Grocheckiej w latach 2006-2012 zmodernizowano szkołę: wymieniono stolarkę okienną, ocieplono, pomalowano na ciepły słoneczny kolor, wymieniono dach, przeprowadzono też liczne remonty wewnątrz budynku.

Ks. Piotr Ściegienny urodził 31 stycznia 1801 roku we wsi Bilcza pod Kielcami jako najstarszy z czworga dzieci. Ojciec jego był chłopem pańszczyźnianym, ale należał do zamożniejszych gospodarzy we wsi i jako gajowy był zwolniony od wszelkich ciężarów na rzecz dworu. Dzięki temu młody Piotr ukończył szkołę elementarną w pobliskiej wsi Brzeziny, a następnie wstąpił do Szkoły Wojewódzkiej w Kielcach. Po ukończeniu szkoły w 1824 roku chciał wstąpić do stanu duchownego, co zapewniałoby mu karierę życiową. Nie miał jednak środków na opłacenie swego utrzymania w seminarium.Dlatego wrócił do Bilczy, gdzie został nauczycielem szkółki elementarnej, a następnie prywatnym nauczycielem w Starej Wsi i Przedborzu. Próbował później kariery urzędniczej i w związku z tym w 1826 roku rozpoczął bezpłatną aplikację Komisji Wojewódzkiej w Kielcach. Tu musiał utrzymać się z korepetycji udzielanych synom miejscowego aptekarza Pantoczka. Nie mogąc doczekać się płatnego stanowiska w Komisji, we wrześniu 1827 roku wstąpił jako kleryk seminarzysta do klasztoru pijarów w Warszawie, realizując w ten sposób pierwotne zamiary. Po miesiącu pobytu w Warszawie Ściegienny, zapewne na swoje nauczycielskie doświadczenie, został przeniesiony do pijarskiej szkoły wydziałowej w Opolu Lubelskim, gdzie przysposabiał się do stanu duchownego oraz uczył w klasach młodszych. Warunki pracy były trudne, mimo to młody kleryk wykazał dużą sumienność w wykonywaniu obowiązków nauczycielskich. Zmarł 6 listopada 1890 roku po kilku miesięcznym pobycie w szpitalu św. Eliasza. Zmarły nie posiadał pieniędzy na wykupienie działki na cmentarzu, lecz biskup Wnorowski polecił go pochować w swoim rodzinnym grobowcu. Prochy jego spoczywają w Lublinie na cmentarzu przy ul. Lipowej. Za trudy życia i chęć niesienia pomocy pokrzywdzonym otrzymał zapłatę najcenniejszą: pozostał w ludowej pamięci, przeszedł do ludowego folkloru i ludowej pieśni.